اگر ما والدین منصفانه رفتارهای خود را قضاوت کنیم، متوجه می شویم بیشتر مشکلاتی که با نوجوان مان داریم، به مدت ها قبل و سهل انگاری مان در تربیت برمی گردد به این که برای بچه ها وقت نگذاشته ایم، از آن ها فاصله گرفته ایم و کم کم هم زمان با بزرگ تر شدن آن ها، این تغییرات تدریجی رفتار ما، بین مان فاصله انداخته است. او هم در این مدت با تغییرات بسیار تدریجی بلوغ دچار تحولاتی شده و بیش از پیش به ما نیاز داشته؛ نیاز به هم صحبتی، همدردی و حمایتی که شاید از او دریغ شده و ماحصل این همه اهمال کاری، شکل گیری و تثبیت بدرفتاری هاست که متاسفانه والدین تا جدی شدن آن ها هیچ فکری برایشان نکرده اند.
اگر می خواهید از بروز مشکلات رفتاری در نوجوان پیشگیری کنید، باید از سن پایین که هنوز بیش از هر کس و هر چیز از شما حرف شنوی و تاثیرپذیری دارد، در مورد مسایل مختلف از جمله دوستیابی و آن چه در مهدکودک یا مدرسه برایش اتفاق می افتد، با او حرف بزنید و طوری رفتار کنید که باور کند بیش از هر کس می تواند به شما اعتماد کند چون در موردش قضاوت نخواهید کرد و تنهایش نخواهید گذاشت. اگر چنین کنید، در نوجوانی تعجب نمی کند که چرا ناگهان می خواهید سر از کار او درآورید و به حریمش سرک بکشید. اگر فرزند شما این پیش زمینه ذهنی را داشته باشد که همه اعضای خانواده حق دارند در تعطیلات نوروز خوش بگذرانند و ما یک خانواده ایم که تفریح و مهمانی مان با هدف در کنار هم بودن تعریف شده است، هرگز درخواست نمی کند شما به مسافرت بروید و او در خانه بماند اما اگر از کودکی هر تفریح، مهمانی و سفری را فقط به خاطر او و نظر او انجام داده اید، حتی اگر خودتان یا دیگر بچه ها انتخاب دیگری داشته اید، حالا نباید منتظر رفتار منطقی باشید. «ما یک هفته به خاطر شما آمدیم شهربازی یا باغ وحش پس شما هم تعطیلات آخر هفته دیگر را باید به خاطر ما بیایید خانه عموجان» وقتی این قانون به کودک تفهیم شود و والدین آگاه برای خوش گذشتن در این مهمانی به ظاهر خسته کننده تمهیداتی اندیشیده باشند، فرزند هم درک می کند که هرگز برای آزادی و داشتن استقلال به حریم دیگر اعضا تجاوز نکند یا قواعد خانواده را زیرپا نگذارد.
