آن ها که فکر می کنند بچه ها چیزی سرشان نمی شود و فقط به فکر بازی و خنده اند، این یادداشت را نخوانند. این نوشته مخصوص بزرگسالانی است که می دانند هر کودک حکم لوح نانوشته ای را دارد که اطرافیان هر چه روی آن بنویسند بر آن حک می شود و پاک کردنش تقریبا نشدنی است. بچه ها حتی کم سن و سال ترین شان، اگر چه هوش و حواس شان معطوف به بازی و کارهای کودکانه است، اما در عین حال رفتار بزرگ ترها را زیر ذره بین دارند و همه رفتارها و حرف های آن ها را می بینند و می شنوند. پس طبیعی است اگر در خانه، بزرگ تری کاری اشتباه انجام دهد و حرف نادرستی بزند این کودک آن را ضبط می کند و در ناخودآگاهش نگه می دارد و در موقع لزوم آن را تکرار می کند. ماجرای وجدان داشتن و نداشتن هم از همین ناحیه آب می خورد. وقتی کودکی می بیند که پدر و مادر که عزیزترین و نزدیک ترین آدم های زندگی او هستند گاهی که منافع شان به خطر می افتد یا زمان هایی که قرار است سودی عایدشان شود براحتی وجدان را زیر پا می گذارند او نیز این گونه رفتار کردن را می آموزد. ادامه مطلب...
که با ولع درس می خواند و وقتی هم یکی پرسید: عزیز! کلاس چندمی؟ کمی مکث کرد و دستی به سر کشید و گفت: نمی دانم کلاس چندم هستم؛ فقط می دانم که پدرم گفته است درس بخوان!.gif)
